THE INVASION OF POLAND

The Invasion of Poland, 1939 (in Poland also "the September Campaign," "Kampania wrześniowa," and "the 1939 Defensive War," "Wojna obronna 1939 roku"; in Germany, "the Poland Campaign," "Polenfeldzug," codenamed "Fall Weiss," "Case White," by the German General Staff, and sometimes called "the Polish-German War of 1939"), which precipitated World War II, was carried out by Nazi Germany, the Soviet Union and a small German-allied Slovak contingent.

The invasion of Poland marked the start of World War II in Europe, as Poland's western allies, the United Kingdom, Australia and New Zealand, declared war on Germany on September 3, soon followed by France, South Africa and Canada, among others. The invasion began on September 1, 1939, one week after the signing of the Molotov-Ribbentrop Pact, and ended October 6, 1939, with Germany and the Soviet Union occupying the entirety of Poland. Although the United Kingdom and France declared war on Germany soon after Germany attacked Poland, very little direct military aid was provided (see Phoney War and Western betrayal).

Following a German-staged "Polish attack" on August 31, 1939, on September 1, German forces invaded Poland from the north, south, and west. Spread thin defending their long borders, the Polish armies were soon forced to withdraw eastward. After the mid-September Polish defeat in the Battle of the Bzura, the Germans gained an undisputed advantage. Polish forces then began a withdrawal southeast, following a plan that called for a long defense in the Romanian bridgehead area, where the Polish forces were to await an expected Allied counterattack and relief.

On September 17, 1939, the Soviet Red Army invaded the eastern regions of Poland in cooperation with Germany. The Soviets were carrying out their part of the secret appendix of the Molotov-Ribbentrop Pact, which divided Eastern Europe into Nazi and Soviet spheres of influence.[9] Facing the second front, the Polish government decided the defense of the Romanian bridgehead was no longer feasible and ordered the evacuation of all troops to neutral Romania. By October 1, Germany and the Soviet Union completely overran Poland, although the Polish government never surrendered. In addition, Poland's remaining land and air forces were evacuated to neighboring Romania and Hungary. Many of the exiles subsequently joined the recreated Polish Army in allied France, French-mandated Syria, and the United Kingdom.

In the aftermath of the September Campaign, a resistance movement was formed. Poland's fighting forces continued to contribute to Allied military operations throughout World War II. Germany captured the Soviet-occupied areas of Poland when it invaded the Soviet Union on June 22, 1941, and lost the territory in 1944 to an advancing Red Army. Over the course of the war, Poland lost over 20% of its pre-war population under an occupation that marked the end of the Second Polish Republic..

Kampania wrześniowa (inne stosowane nazwy: kampania polska 1939, wojna polska 1939, obrona Polski 1939, wojna obronna Polski) – pierwszy etap II wojny światowej – obrona terytorium Polski przed agresją militarną (bez określonego w prawie międzynarodowym wypowiedzenia wojny) wojsk niemieckiej III Rzeszy (Wehrmacht) i ZSRR (Armia Czerwona).

Była to pierwsza kampania II wojny światowej, trwająca od 1 września 1939 (zbrojna agresja Niemiec) do 6 października 1939, kiedy to z chwilą kapitulacji SGO Polesie pod Kockiem zakończyły się walki regularnych oddziałów Wojska Polskiego wobec agresorów. Naczelnym Wodzem Wojska Polskiego w kampanii był marszałek Edward Rydz-Śmigły, a szefem sztabu gen. bryg. Wacław Stachiewicz. Od 3 września 1939 wojna koalicyjna Polski, Francji i Wielkiej Brytanii przeciw III Rzeszy niemieckiej.

W dniu 17 września na wschodnie rubieże kraju spadło uderzenie Armii Czerwonej w sile sześciu armii liczących 600-650 tysięcy żołnierzy i ponad 5000 czołgów, podzielonych na dwa Fronty: Białoruski i Ukraiński. Władze sowieckie wypełniły w ten sposób ustalenia tajnego protokołu dodatkowego do paktu Ribbentrop-Mołotow.

Niczym nie sprowokowana agresja ZSRR, stanowiła pogwałcenie czterech obowiązujących umów międzynarodowych: traktatu ryskiego z 1921 o wytyczeniu granicy polsko-radzieckiej, protokołu Litwinowa z 1929 o wyrzeczeniu się wojny jako środka rozwiązywania sporów, paktu o nieagresji z Polską z 1932 (przedłużonego w 1934 do końca 1945), oraz konwencji londyńskiej z 1933 o definicji agresora (co powodowało iż agresja ZSRR nie miała żadnego usprawiedliwienia względami politycznymi, gospodarczymi, społecznymi czy ustrojowymi).

W walkach zginęło ok. 63 000 żołnierzy i 3 300 oficerów, 133 700 odniosło rany. Ok. 400 000 dostało się do niewoli niemieckiej, a 230 000 do sowieckiej.

W ramach ewakuacji ok. 80 000 żołnierzy przedostało się do sąsiadujących z Polską krajów neutralnych – Litwy, Łotwy i Estonii (12 000) oraz Rumunii (32 000) i na Węgry (35 000).

Polska flota wojenna została zniszczona, w większości w czasie obrony wybrzeża, oprócz ewakuowanych do Wielkiej Brytanii przed wybuchem wojny 3 niszczycieli. Uratowano także 2 okręty podwodne, które przedostały się przez blokadę morską. Do Rumunii zdołano ewakuować 119 samolotów. Pozostały sprzęt wojskowy został stracony.

WARSAW UPRISING

Warsaw Uprising was a World War II struggle by the Polish Home Army (Armia Krajowa) to liberate Warsaw from German occupation. The Uprising began on August 1, 1944, as part of a nationwide rebellion, Operation Tempest.

By summer 1944, as the Red Army was advancing from the east, the German occupying forces were perceived to be on the defensive in Poland. The Soviets were encouraging the Polish Home Army, directed by the Polish Government-in-Exile in London, to wrest Warsaw from German control; the Germans at that point had a comparatively small military presence in the Polish capital. Hoping to establish a non-Communist post-war government in Poland, the decision was made for the Polish Home Army to attack the Germans in Warsaw in advance of the Red Army, with the understanding that Soviet reinforcements would be available if needed. Indeed, the Red Army entered the Warsaw suburb of Praga, across the Vistula River, late in July, 1944.

On August 1, the Polish Home Army General Bor-Komorovski, with a force of between thirty-five and fifty thousand partisans, attacked the Germans in Warsaw. Joined in the fight by the city's Polish population, they took control of most of the city by August 4. But the Germans sent reinforcements: S.S. police units, a brigade of Russian ex-prisoners, and a brigade of ex-convicts, all of whom Hitler had previously ordered removed from the front because of their excessive brutality. The Polish forces became fragmented and isolated. The Germans pursued the cut-off fighters into the city's refuges--burned out buildings, and sewers--where virtually all the Polish forces perished.

During the sixty-three days of fighting the Red Army, encamped within sight across the Vistula, never attempted assistance. The Soviets refused permission to the Americans and British to use their airfields to drop ammunition and relief supplies. In September, when a German victory seemed certain, the Russians allowed a small amount of ammunition to be dropped in, but it was useless: it was made for Soviet armaments and did not fit the Poles' weapons.

When hostilities ceased, eighty-five percent of the city was razed, and the Polish Home Army annihilated . The Germans deported the remaining population. When the Germans were eventually defeated there were no forces left to oppose Soviet political domination in Poland.

Polish losses amounted to 18,000 soldiers killed and 25,000 wounded, in addition to between 120,000 and 200,000 civilian deaths, mostly from mass murders conducted by retreating German troops. German casualties totalled over 17,000 soldiers killed and over 9,000 wounded. During the urban combat approximately 25% of Warsaw's buildings were destroyed.

Powstanie warszawskie (1 sierpnia – 3 października 1944) – wystąpienie zbrojne przeciwko okupującym Warszawę wojskom niemieckim zorganizowane przez Armię Krajową w ramach akcji "Burza", połączone z ujawnieniem się i oficjalną działalnością najwyższych struktur Polskiego Państwa Podziemnego. Zakończyło się kapitulacją oddziałów powstańczych.

Od strony militarnej powstanie było wymierzone przeciwko Niemcom, jednak jego strategicznym celem była próba ratowania powojennej suwerenności, przedwojennego kształtu granicy wschodniej poprzez odtworzenie w stolicy Polski legalnych władz państwowych, będących naturalną kontynuacją władz przedwojennych. Miało to uniemożliwić narzucenie Polsce marionetkowych władz uzależnionych od Związku Sowieckiego, zainstalowanych w Lublinie jako Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego. Wystąpienie w Warszawie miało także zanegować ustalony jeszcze przez aliantów na konferencji teherańskiej pod koniec 1943 nowy porządek polityczny w Europie Wschodniej, zgodnie z którym USA i Wielka Brytania zgadzały się na prowadzoną przez Józefa Stalina politykę faktów dokonanych na ziemiach polskich. W świetle tych ustaleń powstanie warszawskie miało skomplikować podział na strefy operacyjne w myśl którego Polska znajdowała się w strefie operacyjnej ZSRR (przez co wojska aliantów zachodnich ani oddziały pozostające pod ich dowództwem nie mogły tu operować – przewidywano przybycie do stolicy spadochroniarzy polskich z zachodu 1 SBS oraz obserwatorów alianckich).

W obliczu zbliżania się Armii Czerwonej do Warszawy i okolic, jej sukcesów na froncie i pozytywnej oceny jej możliwości dalszej ofensywy, zdecydowano o wybuchu powstania. Jego dowódcy przewidywali, iż powinno trwać zaledwie kilka dni, zaś w rzeczywistości jego walki trwały 63 dni. Straty po stronie polskiej wyniosły około 10 tys. zabitych i 7 tys. zaginionych, 5 tys. rannych żołnierzy oraz od 120 do 200 tysięcy ofiar spośród ludności cywilnej. Wśród zabitych przeważała młodzież, w tym ogromna większość warszawskiej inteligencji.

Po stronie niemieckiej straty wyniosły 10 tys. zabitych, 6 tys. zaginionych, 9 tys. rannych żołnierzy, 300 zniszczonych czołgów i samochodów pancernych. Według zeznań von dem Bacha, złożonych w 1947 roku w Warszawie, wyniosły 10 tysięcy zabitych oraz 7 tysięcy zaginionych i 9 tysięcy rannych – dane te zostały przyjęte przez historiografię.

Podczas walk zburzonych zostało około 25% zabudowy miasta, a po ich zakończeniu, w wyniku celowego burzenia i palenia miasta przez niemieckie oddziały niszczycielskie (niem. Vernichtungskommando), dalsze 35%. Wobec zniszczenia około 10% zabudowy w obronie miasta we wrześniu 1939 roku i 15% w wyniku powstania w getcie warszawskim, pod koniec wojny około 85% miasta leżało w gruzach. Zniszczony został wielowiekowy dorobek kulturalny i materialny.

WARSAW GHETTO

The Warsaw Ghetto was the largest of the Jewish ghettos established by Nazi Germany in Warsaw, capital of Poland in the General Government during the German Occupation in World War II. Between 1941 and 1943, starvation, disease and deportations to concentration camps and extermination camps dropped the population of the ghetto from an estimated 450,000 to approximately 71,000. In 1943 the Warsaw Ghetto was the scene of the Warsaw Ghetto Uprising, the first urban mass rebellion against the Nazi occupation of Europe.

The Warsaw Ghetto Uprising was the Jewish insurgency that arose within the Warsaw Ghetto in Poland during World War II, and which opposed Nazi Germany's effort to transport the remaining ghetto population to the Treblinka extermination camp. The insurgency was launched against the Germans on January 18, 1943. The most significant portion of the insurgency took place from April 19 until May 16, 1943, and ended when the poorly armed and supplied resistance was crushed by the German troops under the direct command of Jürgen Stroop. It was the largest single revolt by the Jews during the Holocaust. The cause of the uprising didn’t have any military motive but it was only a desperate act of honorable death.

Getto Warszawskie - getto dla ludności żydowskiej w Warszawie zorganizowane przez okupacyjne władze hitlerowskie w czasach II wojny światowej.

Do dzisiaj zachowały się prawdopodobnie tylko dwa krótkie kawałki muru getta. Znajdują się one w podwórku – pomiędzy posesjami przy ul. Siennej 55 i Złotej 62. Na ulicy Waliców zachował się fragment ściany dawnego budynku browaru (Waliców 11a), który był domem granicznym getta.

W wigilię żydowskiego święta Paschy, 19 kwietnia 1943, wybuchło Powstanie w Getcie. Ostatnie walki ustały do połowy maja.

Powstanie nie miało celów militarnych: biorąc pod uwagę brak jakichkolwiek szans na powodzenie, było desperackim aktem wyboru godnej śmierci z bronią w ręku, jak i odwetu na prześladowcach przez garstkę kilkuset bojowników ŻZW pod wodzą Pawła Frenkla i Leona Rodala oraz ŻOB dowodzonego przez Mordechaja Anielewicza i Marka Edelmana. Było to pierwsze miejskie wystąpienie powstańcze w okupowanej przez Niemców Europie. Bojownicy ŻOB i żołnierze ŻZW używali podczas walki flagi polskiej i żydowskiej.

Powstanie wybuchło na wezwanie Żydowskiego Komitetu Narodowego w momencie, gdy w wyludnionym już getcie znajdowało się tylko 50-60[1] tysięcy ludzi (wobec niemal pół miliona w szczytowym okresie jego zaludnienia). Miało miejsce podczas zarządzonej przez Heinricha Himmlera akcji ostatecznej likwidacji getta, polegającej na systematycznym przeszukiwaniu dzielnicy i wyłapywaniu resztek kryjącej się ludności. Gdy na teren getta weszły niemieckie oddziały wojskowe i policyjne pod komendą gen. SS Jürgena Stroopa oraz wspierające je formacje łotewskie i ukraińskie, powstańcy otworzyli do nich ogień. Żydów było mało, ale ustawiali się w szyki, które sami wymyślili.

Podczas powstania całe getto spalono, a po jego zakończeniu wysadzono Wielką Synagogę na ulicy Tłomackie. Od zburzenia ocalał jedynie kościół św. Augustyna na Nowolipkach, gdyż Niemcy użyli go jako magazynu.

W starciach zginęło ok. 7000 Żydów, ponad 6000 spłonęło żywcem, ok. 50 000 wywieziono do obozu zagłady w Treblince. Straty po stronie niemieckiej - ok. 300 ludzi. Hitlerowcy stracili także 1 czołg i 2 samochody pancerne.

KL AUSCHWITZ-BIRKENAU

The camp (1940-1945) established by the Nazis on occupied polish territories was the biggest concentration camp for inmates of many different nationalities. From 1942 and onward it also became the center of mass killing of European Jews. Between 1,1 and 1,5 million men. Women and children were slaughtered there, nearly 90% of them Jews. The firs victims were polish political prisoners brought in on June 14 1940. Commencing mid-1941 citizens of other nazi-occupied countries were sent to Auschwitz as well.

More than 1.1 million Jews, some 159 thousand Poles, 23 thousand Roma, 15 thousand Soviets and other nationalities were deported to the camp. Most Jews were killed on arrival in the gas chambers of KL Auschwitz-Birkenau. They were never registered into camp records. The bodies were burnt in crematoria or pilled up in heaps incinerated in the open air. The SS. Half of them died due to the inhumane living conditions, backbreaking work, starvation, terror and executions registered only 400 thousand inmates into the camp records. When the red army liberated the camp on January 27 1945, just 7 thousand inmates were left as witnesses to the most horrible crimes ever committed in world history.

Konzentrationslager Auschwitz, KL Auschwitz (Stammlager), KL Birkenau (Auschwitz II) – niemiecki zespół obozów koncentracyjnych i obozów zagłady na terenie Oświęcimia i pobliskich miejscowości istniejący w latach 1940-1945. Symbol całego systemu koncentracyjnego i machiny zagłady. Nazwy Auschwitz i Birkenau są niemieckimi odpowiednikami polskich nazw Oświęcim i Brzezinka, stosowanymi podczas okupacji Polski 1939-1945. Jest to jedyny obóz koncentracyjny znajdujący się na liście światowego dziedzictwa UNESCO, figuruje tam pod oficjalną nazwą Auschwitz-Birkenau. Niemiecki nazistowski obóz koncentracyjny i zagłady (1940-45).

Od 1940 r. w tym wcielonym do III Rzeszy rejonie Polski nazistowskie Niemcy utworzyły obóz przeznaczony początkowo do osadzania Polaków, a przekształcony stopniowo w główne miejsce masowej eksterminacji (Holocaustu) około miliona Żydów z całej Europy, a także wielu Polaków, Romów, jeńców radzieckich oraz obywateli innych narodowości.

Zdecydowana większość – do 80% ludzi trafiających do Auschwitz-Birkenau nie doczekała się statusu więźniów. Byli to Żydzi zwożeni przez nazistów z gett i obozów przejściowych całej okupowanej Europy. Po selekcji i odseparowaniu od swoich najbliższych przebywali ostatnią drogę z rampy kolejowej do rozbieralni, skąd byli wprowadzani do komór gazowych i w ciągu około 20 minut pozbawiani życia. Przed spopieleniem ich zwłokom obcinano włosy i wyrywano złote zęby. Przeszukiwano też ciała w poszukiwaniu kosztowności. Nie ma natomiast dowodów na spotykane informacje o produkcji z tkanek podskórnych ofiar mydła[3].

Trudno określić, ile osób rzeczywiście zginęło ze względu na sprzeczności w zeznaniach świadków, m.in. więźniów z Sonderkommando, oraz niewielką liczbę dokumentów ocalałych po celowym ich niszczeniu przez nazistów. Ponadto zdecydowana większość deportowanych zginęła w Birkenau, gdzie nie byli rejestrowani i nie były im nadawane numery.

Obecnie historycy, za wyczerpującymi badaniami Franciszka Pipera, oceniają, że ogółem do obozu trafiło co najmniej 1,3 miliona osób, z czego ponad 1,1 miliona zostało stracone.